Alles in gezamenlijkheid

De diepliggende kracht van de Onstwedder Mavo kwam in de jaren ’70 overduidelijk naar voren. Waar in de docentenkring het gezamenlijke draagvlak vrijwel altijd de basis vormde bij alles wat werd ondernomen en het belang van de school/de leerlingen daarbij het richtsnoer was, werden de leerlingen in steeds sterkere mate in die lijn meegenomen. 

1. De nieuwe kantine werd de allereerste leerlingenkantine in Nederland met leerlingen-zelfbestuur. Een leerlingen-KC (= KantineCollege) verzorgde de inkoop van producten die in de kantine te koop waren, stelde de verkoopprijzen vast, subsidieerde het fruit dat verkocht werd en verzorgde zelfs het onderhoud. Dat laatste zo nodig zelfs in een vakantie!

2.  Bij de programmering van school(club)- en ouder avonden werden  leerlingen heel nauw betrokken. Revueachtige voorstellingen werden jaar na jaar door enkele docenten zodanig geschreven, dat de beleefwereld van de schoolbevolking royaal aan bod kwam. Ook bij de rolverdeling stonden de leerlingen op plek één.

Een topper in de rij van voorstellingen was ‘Hoe een Onstwedder pater het buskruit dacht uit te vinden’; een revue met een historische inslag. Anno 1324 zou in Onstwedde al een kloosterschool hebben gestaan. De kern van het verhaal was, dat één van de pater-docenten uit een tot dan nog onbekende knol (blijkt een aardappel te zijn) die in de kloostertuin was gevonden, buskruit dacht te kunnen maken. Het publiek was in de middeleeuwen beland via een grote tijdmachine, bemand door Magister Nep. Af en toe was deze echter even totaal de kluts kwijt, waardoor de machine op hol sloeg. Personen uit heel andere tijden verschenen plotseling ten tonele en leken een chaos te creëren. Steeds hadden deze figuren echter met het buskruit of met de aardappel te maken: Columbus, Van Speyck, Vincent van Gogh, Noormannen, het Chineesje Wang Fong, enz. 

Uiteindelijk werd uitvinder-hoofdpersoon pater Balkus, bij monde van de Priorius Inspectorius, verbannen naar Foxhol (toen de hoofdplek van de aardappelmeelindustrie).
Bij zijn roerende afscheid van de kloosterschool sprak pater Balkus met een beschuldigende vinger naar het publiek zijn toekomstvisie uit:
   

‘Denkend aan Foxhol, zie ik stinkende kanalen traag naar de Dollard gaan.

Rijen ondenkbaar walmende pijpen als vieze pluimen aan de einder staan.

En in de vervuilde ruimte verzonken de snuffelpalen, verspreid door het land……….’

In 1987 vond een geactualiseerde heropvoering plaats van deze succesvolle revue. En opnieuw sprongen onder andere de regionale bladen erop in.

3. De derde klassen gingen voor hun werkweek vanaf 1973 buiten ’s lands grenzen: Bentheim. Om de kosten voor iedereen betaalbaar te houden ging de reis heen en terug per fiets. Geen geringe opgave met ruim 100 kilometer enkele reis. Desalniettemin kun je jaren later nog de enthousiaste verhalen over het weekje Bentheim horen.
De eerste groep sloot, zowel op leerling- als leiding-niveau, stevige vriendschap met een school uit Bremen die ook in de Jeugdherberg verbleef. In de jaren die volgden stemmen Bremen en Onstwedde hun werkweken op elkaar af.

De tweede-klassers beginnen midden jaren ’70 met hun Projectweken. Van de school uit zijn contacten gelegd met een breed scala aan bedrijven en instellingen in de regio. In de projectweek kunnen leerlingen in de dagelijkse praktijk kennis maken met het beroep, dat hen wel wat lijkt voor de eigen toekomst.

Voor de hele school is er eens per jaar de altijd spannende (???) voetbalontmoeting tussen een leraren- en een leerlingen-elftal. Zo kun je je evt. nog overgebleven emoties kwijt!

4. De leerlingbegeleiding werd geïntensiveerd. Een externe begeleider gaf via het zogenaamde STOS-VO-project enkele jaren achtereen cursussen aan het personeel en hielp mee het systeem praktisch in te richten. Zo werd een docent die fulltime aan ‘’t Spieck’ werkte naast klassenleraar ook persoonlijk mentor van een groep leerlingen uit verschillende klassen. Huisbezoeken hoorden daar standaard bij. Zowel ouders als leerlingen en leerkrachten waarderden de verdiepte vorm van begeleiding zeer.

5. De laatste school(les)dag van de examenklassen werd standaard een feestelijke dag, waarop de eindexamenkandidaten de leiding over de school overnamen. Het lerarenkorps heeft zich bereid verklaard daartoe één dag per jaar ‘voor gek’ te staan. Wel claimden ze vanaf het begin het recht op tegenactie te ondernemen. En dat deden ze, zoals bijvoorbeeld in 1976 toen alle eindexamenleerlingen één voor één op een veewagen werden geleid.

6. Toen de naam van de driemaandelijkse schoolkrant midden jaren ’70 werd gewijzigd in ‘Spieckblaadje’ met als slogan ‘De Mavo in Onstwedde is de enige school in Nederland waar de docenten spieckblaadjes uitdelen ….’ kon de Onstwedder Mavo eigenlijk niet meer kapot.

Een uitbreiding van de dienstruimtes in 1975 onderstreepte dat.