Klassenboek 1962-1963

Elke klas kreeg er een. Een plattegrond van de namen van de leerlingen stonden er in. Je moest altijd op dezelfde plaats zitten; de leraren noteerden afwezigheid, te laat komen, er uit gestuurd worden en natuurlijk het huiswerk. Het klasseboek moest een van de leerlingen een maand lang meenemen en op het bureau van de leraar leggen. Aan het eind van de dag moest je het terugleggen in de wandkast waar alle klasseboeken van de school in gestoken werden. Dat was een prachtig overzicht. De volgende dag kon je het daar weer vandaan pakken.                                                                                                                                                         

Als je uit de klas gestuurd werd, moest je naar de rector. De kamer was direct naast de ingang. Je moest bellen en als de lamp groen werd mocht je naar binnen om je straf op te halen. Je kreeg een geel briefje mee voor je ouders die je de volgende dag ondertekend weer mee moest nemen. De straf was vaak een vrije middag terugkomen. Ook als je een onvoldoende had, kreeg je een wit briefje mee, die je ouders moesten ondertekenen. Zo bleven ze toch prima op de hoogte.

Voorin het klasseboek stond een lijstje met namen geplakt die zorg moesten dragen voor het boek. Elke maand veranderde dat. Mijn naam stond er niet bij maar ik vond het heel leuk om te doen en zo gebeurde het dat ik de laatste maand verantwoordelijk was voor het boek. De laatste lesdag dat jaar was een zaterdag en wij hadden dat laatste uur gymles van de heer Reenders. Na die tijd, om 14.00 ‘s zaterdags wilde je natuurlijk zo snel mogelijk naar huis. Is het daarom in mijn tas blijven zitten? Of vond ik het ‘gewoon’ leuk om het in m’n bezit te hebben? Vond ik stoer? Ik voel nu nog de spanning of we niet op appèl moesten verschijnen omdat het klasseboek niet in het rekje stond, maar er is vanuit de school nooit meer naar gevraagd.

Ina Kruiter-De Grooth