Door honger naar het oosten gedreven

In de oorlogstijd heeft het hbs gebouw verschillende functies vervuld. In de winter van '44-'45 hadden mensen in het westen van Nederland het ontzettend zwaar. Er waren grote tekorten: de toevoerwegen van voedsel en brandstof naar het westen waren om verschillende redenen geblokkeerd.

Veel mensen zochten naar manieren om hun kinderen elders in het land onder te brengen, zodat ze niet dood zouden gaan van de honger. Op deze manier kwam een migratiestroom op gang, die onder andere ook naar Groningen leidde. 

Rotterdam was in de meidagen van 1940 zwaar gebombardeerd, de overtuiging bestond dat het goed zou zijn voor de kinderen om een tijd uit de oorlogssituatie te zijn. In 1942 werden zodoende al kinderen voor enige weken bij gezinnen ondergebracht. De diaconie van de kerken in Stadskanaal nam tijdens de hongerwinter opnieuw het initiatief om de 'hongerkinderen' uit Rotterdam bij gezinnen in Stadskanaal te plaatsen. Zodoende werd de hbs in februari '45 voor Rotterdamse kinderen, die ruim drie dagen bleven, als opvanglocatie ingezet. Er werd tevergeefs gewacht op nieuwe evacueetjes; na ruim een maand werd de school weer vrijgegeven.

Bert Willering schreef een boek over de komst van de hongerkinderen naar Stadskanaal. Hij vertelt over de toedracht van de komst, maar ook over de aankomst en de verdere logistiek. De kinderen werden namelijk de eerste nacht ondergebracht in de hbs.

Jakob Reinders raakte toevalligerwijs betrokken bij de opvang van de kinderen in de hbs. Zijn vader was smid, maar zat ook bij de luchtbescherming. Vader Reinders werd zodoende opgeroepen om bij de opvang van de kinderen te helpen. Maar de smederij moest ook bemenst worden. En dus werd Jakob er op uitgestuurd. Jakob vertelt over wat de ontmoeting met de kinderen op hem voor indruk heeft gemaakt.