Mijn herinnering aan Ubbo Emmius voert me terug naar de derde klas, 3GA om precies te zijn. Het was 2003, het jaar waarin de eerste editie Idols net was uitgezonden. Een weddenschap met geschiedenisdocent Wim Niemeijer leverde ons een puddingbroodje op, want wij wisten zeker dat Jamai zou gaan winnen. Wat we onze docent niet hadden verteld, was dat we Jim eigenlijk veel knapper vonden…
In de eerste jaren van de middelbare school hadden we eens in het jaar een heuse klassenavond. Een avond waarop je het met je klas gezellig had en elkaar eens op een andere manier ontmoette. Mevrouw Omtzigt, docent klassieke talen, gaf ons de vrije hand voor de invulling van de avond. Wij kwamen met een lumineus idee: onze eigen versie van Idols in de Leadhudde, inclusief jury. Het voelde bijzonder, een feest daar ‘onder de grond’, daar bij de kluisjes. In een hok waar in de pauzes vooral de ouderejaars zaten. Als derdejaars kwam je daar niet.
En zo gebeurde het. Iedereen deed mee. Schaamte moet er wel geweest zijn, maar klaarblijkelijk overheerste de lol die we er met elkaar in hadden. Pollepels in de hand en gaan: playbackend als de Spicegirls, dansend als Beyoncé of de dappere eenzame zanger, met tekst in de hand. Ondertussen leverde de driekoppige jury messcherp commentaar, net zoals op TV. Natuurlijk waren daar drie heren voor gekozen die bijdehand genoeg waren om de kritiek goed te verwoorden.
We dronken frisdrank uit plastic bekers, poolden, dartten, speelden Twister en we legden het eerste contact met een nieuwe leerling in onze klas, uit Syrië.
Dapper vind ik het wel van onze mentor: samen met 22 pubers van 14-15 jaar een avond lang doorbrengen in een hok onder de grond. En dat alles onder het toeziend oog van Jim, die, - al was hij tweede in Idols - toch de muren van de Leadhudde domineerde.
